خاطراتی از مقام معظم رهبری(4)

خاطراتی از مقام معظم رهبری(4)

26- دختر 17 ساله ای از تهران، بنام ) زینب - ن) نامه ای به مقام معظّم رهبری می نویسد و در آن می آورد: روز قدس، - در میان خطبه های شما - مردی بلند شد، مثل این که نامه ای داشت، ولی شما چقدر تلخ او را در انظار هزاران نفر شکستید.

مقام معظّم رهبری برای روشن شدن ذهن آن نوجوان، چنین می نویسد:

دختر عزیزم ! از تذکر شما خرسند و متشکرم و امیدوارم خداوند همه ما را ببخشد و از خطاهای کوچک و بزرگ ما ـ که کم هم نیستند ـ در گذرد.

من در باب آنچه شما یاد آوری کرده اید، هیچ دفاعی نمی کنم. گاهی گوینده از تلخی لحن خود به قدرشنونده آگاه نمی شود، در این موارد همه باید از خداوند متعال بخواهند که گوینده را متوجه و اصلاح کند و اگر ممکن شود به او تذکّر دهند . توفیق شما را از خداوند متعال مسئلت می نمایم .

مهندس مقدم ( از اعضای بیت - تهران)

2? ـ روزی در خدمت مقام معظم رهبری بودم که فرمودند: من در زمان جنگ، همیشه با لباس نظامی در جبهه ها حاضر می شدم. اما تردید داشتم که آیا مصلحت همین است که من لباس نظامی را بپوشم یا با همان لباس روحانی در جبهه ها حضور پیداکنم؟! یک روز پنجشنبه که از جبهه به منظور شرکت در نماز جمعه به تهران آمدم برای دادن گزارش مستقیماً از فرودگاه به جماران رفتم، امام ( ره) در پشت پنجره ایستاده بودند. من مشغول باز کردن بند پوتین ها شدم و این کار مدتی طول کشید . حضرت امام ( ره) همچنان ایستاده بودند و با لبخندی ، به دقت مرا نگاه می کردند . چون وارد اتاق شدم و دست امام را بوسیدم، ایشان دستی به شانه من زدند و فرمودند : زمانی پوشیدن لباس سربازی در عرف ما خلاف مروت بود، ولی الآن می بینم برازنده ماست ! با این کلام دلربای امام ، تردید از دلم بیرون رفت و همیشه از پوشیدن لباس نظامی لذّت می بردم!